Wang

Ik zat aan mijn burootje in het Gentse filiaal van Nixdorf, toen er een Franstalige Italiaanse Waal me belde om te zeggen dat ze bij Wang nog een verkoper zochten om Vlaanderen eens onder handen te nemen. Mijn eerste reactie was met de mondhoeken omlaag: zo'n klein prutsfirmaatje! Acht mensen op een gehuurd gelijkvloers van een herenhuis in Anderlecht (of was het Schaarbeek?). Maar Aldo was heel overtuigend, dus daar ging ik dan en bezocht een badkamer (dat was de technische dienst), een keuken (dat was de verkoopsafdeling), een salon (daar zat de grote baas) en ze reden allemaal met een Mitsubishi break. Dat begon dus niet goed. Op een of andere manier konden ze mij toch overtuigen en vanaf dan zat ik op de roetsjbaan van Wang Belgium. Om te beginnen stopten ze mij een soort grote zware rekenmachine in de handen, "om eens te proberen". Ik begreep daar niks van. Vervolgens kreeg ik een klein teeveetje mee naar huis, dat ik met heel dikke kabels moest verbinden met een loodzware metalen kast. Als ik dat onder stroom zette, verscheen er een letter C in de linkerbovenhoek. Alles wat ik met het toetsenbord intikte, verscheen ook op dat televisiescherm, gevolgd door "Error - Unknown Command". Achteraf begreep ik dat ik een heuse minicomputer in handen had. Ik was daar heel trots op, want dat gaf een geweldige boost aan mijn status. Ik was nu een heuse pionier, iemand "die zijn volk leerde met computers werken". Aanvankelijk liep de verkoop moeizaam omdat ik niet goed wist wat aanvangen met die zware machines. Ik moest die ook overal meesleuren, wat mij algauw een gescheurde achterbank opleverde in mijn auto. Maar toen ik iemand ontmoette die verklaarde dat hij een software bureau had opgericht, viel mijn frank (toen nog géén Euro's!). Algauw had ik mij omgeschoold tot verkoper van software-toepassingen, met daaraan verbonden de hardware. Dus kon ik algauw in dezelfde vertrouwde routine vervallen als bij Nixdorf, en kon ik zelfs dezelfde klanten opzoeken met een veel beter product. Het kleine firmaatje groeide als kool, we verhuisden van het herenhuis naar de Louizalaan met 80 man en al snel kwamen er overal adressen bij omdat er steeds meer volk bijkwam. Meer en meer werden wij van entoesiaste amateurs omgeschoold naar professionele professionals en managers, we vlogen de wereld rond op cursus (alla, toch naar Massachusetts en omstreken), reden met grotere en snellere auto's en begonnen mooi geld te verdienen. Tijdens die steile klim moest ik zonodig op ski-vakantie, brak er op een spectaculaire manier een been en het was een jaar gedaan met verkopen.